Door ademen bij verlies

Over een paar dagen is het een jaar geleden dat ik afscheid van haar nam. Mijn allerliefste vriendin. Mijn sissie. De afgelopen weken is er een gevoel van onrust voelbaar in mijn lijf. Een draaiend gevoel in mijn maag en op momenten dat ik met mezelf ben branden de tranen in mijn ogen. Mijn adem is hoog… soms ben ik me ervan bewust dat ik mijn adem inhoud… Door ademen, zeg ik dan tegen mezelf, ook wanneer het pijn doet. Voel het maar. Zo´n uitdaging nog om door te ademen wanneer ik haar mis en diep verlies voel in mijn lijf. Het verdriet voelt groot en nog steeds zo rauw. Soms ben ik met lamheid geslagen. Gedachtes komen en gaan, maar blijven de laatste tijd vooral komen. Wat als ik ruimte geef aan dit gevoel, aan verdriet, stop ik dan ooit nog wel met huilen? Breek ik dan niet in duizend stukken en is de schade dan nog wel te overzien? Is dat niet de verkeerde kant op, mag ik mezelf overgeven aan het gevoel? Je moet immers doorgaan en vooral positief in het leven staan. Positiviteit is ook in mij aanwezig en ik voel ook dankbaarheid voor alle mooie momenten die we samen hebben gehad. En wow wat waren het er veel, van nachtenlang feesten tot de weg naar een volwassen bestaan, for whatever that means… met onderweg huilen en lachen, veel vallen maar telkens weer opstaan. Want wij waren niet kapot te krijgen, daarin hadden we altijd elkaar.

Overgave ja, dat was ons woord de laatste tijd. Hoe geef je over aan dat wat er is. Dat vraagt enorm vertrouwen en dat is spannend. Durf je te vertrouwen wanneer het leven zoiets lelijks brengt als die rotziekte. Wanneer het zoiets pijnlijks brengt als de dood. Tijdens onze wandelingen door de duinen en langs het strand, want daar kwam ze zo graag, probeerden we het uit te vogelen. Wat had deze ziekte toch te vertellen, was er een onderliggende boodschap? Een code te kraken voor herstel? We kwamen tot de conclusie dat er geen grip op te krijgen viel. Alle behandelingen die beschikbaar waren is ze aangegaan, hoewel er geen een bij was die garant stond voor volledige genezing. Ik geef het verdomme niet op sissie, maar ik heb er ook geen controle over zei ze dan, niks is meer zeker. Op die momenten wou ik dat ik kon zeggen, dat het allemaal wel goed kwam en dat ze beter zou worden. Maar was dat waar? Het enige wat ik kon was naast haar staan, en te delen in het gevoel dat er bij haar was. Ik kon het meevoelen. Het hoefde niet mooier, niet fijner, soms was het gewoon kut en joeg het ons de stuipen op het lijf. Dan was dat wat er was en huilden we tot onze tranen op waren en dan konden we ook weer lachen, dan was er even ruimte en voelde het iets lichter.

Het toelaten van dat wat er gevoeld wilt worden in mijn lijf, het blijft een uitdaging want soms lijkt het alsof ik omlaag zal gaan, controle verlies en zal vallen, al weet ik weet niet precies waarin. En tegelijkertijd is er een innerlijk weten dat wanneer ik mezelf kan ontvangen met alles wat er is, het enige waarin ik kan vallen, is in de diepte van mezelf.

 

Lieve Angela, voor altijd in mijn hart.