Een aantal jaren geleden, tijdens mijn burn-out, was ik zo hard onderweg te worden wie ik dácht dat ik zou moeten zijn, dat ik het contact verloor met wie ik in werkelijkheid was. Waar ik stond, op dat moment. Ik stapte als het ware van mijn ‘eigen grond’ af en raakte daardoor verdwaald. Dan ben je pas écht van je padje af…
Met het bewuster worden, durven voelen dat dit gebeurde en het accepteren dat ik niet op de juiste plek was, zonder nog te weten wat dan wel, zette ik weer één voet terug op mijn eigen unieke pad.
Mijn eigen weg gaan vraagt soms nog steeds moed en tegelijkertijd voelt het ook alsof er geen andere keuze is. Het is kwetsbaar om je dekking te laten zakken, je maskers af te zetten en de wereld in te kijken met waarheid. De wereld spiegelt jou dan precies die stukken terug die bij jezelf om aandacht vragen. In die zin kan ik achteraf wel zeggen dat ik mijn burn-out als een geschenk ervaar want ik heb enorm veel geleerd over mezelf.
Waarom ik beweeg zoals ik beweeg, of wanneer ik juist niet beweeg. Ik leerde dat mijn lijf, dat toen nog zo voelde alsof het tegen me werkte, mij nu juist uitnodigt om in die richting te bewegen die helpend en steunend voor me is. Het lichaam is een wijs kompas en zorgt liefdevol voor je.
De signalen van je lijf leren verstaan begint bij het opnieuw contact ermee maken. Ik heb geleerd dat we soms met ons verstand alles al dénken te weten maar wanneer het lichaam niet is gezien, doorvoeld is, zal het niet de ruimte voelen om in de gewenste richting mee te bewegen.
Wil je ook meer in je lijf voelen en eens met aandacht stil staan bij jezelf neem dan gerust contact met me op. Dan kijken we samen wat er voor jou nodig is om je weer thuis in je lijf te voelen.
